142: Η ζωή όπως πρέπει να 'ναι

Η Μαριλένα σε αυτό το σόλο επεισόδιο μιλάει για την απλότητα της ζωής στην Κίμωλο και την εγγύτητα στη φύση.

Απομαγνητοφώνηση

Μαριλένα:
[0:18] Γεια σας φίλοι και φίλες του Easy Greek podcast, του podcast που σας μαθαίνει ελληνικά με αυθεντικούς, ελληνικούς διαλόγους. Σήμερα όμως στη θέση του διάλογου θα έχουμε ένα μονόλογο από εμένα, τη Μαριλένα ή Μαριλού για τους φίλους του Easy Greek. Μιας και ακόμα βρισκόμαστε στο νησί της Κιμώλου σε διακοπές παρατεταμένες, δηλαδή σε διακοπές που 'χουνε κρατήσει μέρες πολλές... ήδη είμαστε στην έκτη εβδομάδα που βρισκόμαστε στο νησί... ακούτε έξω και το Σταύρο με τους φίλους του να παίζουνε μπάλα και νερόμπομπες. Ελπίζω να φύγουνε σε λίγο για να μη μας ενοχλούνε... και βρισκόμαστε λοιπόν στην Κίμωλο για έξι εβδομάδες και μας έχει απομείνει η μία τελευταία εβδομάδα για να γυρίσουμε πίσω στον Πειραιά. Θα ήθελα να σας μιλήσω σήμερα για κάτι έτσι που το βίωσα πολύ έντονα στις πολλές πολλές αυτές ημέρες που βρεθήκαμε εδώ στο νησί με το Δημήτρη, με το Σταύρο, το γιο μας που είναι δυόμιση χρονών, με τους γονείς μου και γενικά με τη μεγάλη μου οικογένεια που αυτή τη στιγμή απαριθμεί 24 μέλη της στην αυλή που έχουμε... μία μεγάλη αυλή με τρία σπίτια μέσα σε αυτή καθώς και τέσσερις σκύλους.

Η ζωή εδώ στην Κίμωλο και η ζωή με τρόπο, έτσι, κοινοβιακό παύλα... σαν να μεγαλώνεις σε μια κοινότητα ανθρώπων και όχι μόνος σου σε ένα διαμέρισμα, όπως συμβαίνει στις μεγάλες πόλεις όπου ζούμε οι περισσότεροι (φυσικά όχι όλοι), είναι μία ζωή που εγώ θα ήθελα να την ονομάσω ως ιδανική, ως «η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι», όπως συνηθίζω να λέω στις κουβέντες και στις συζητήσεις που κάνουμε καθημερινά με το Δημήτρη, γιατί πια είναι κάτι που με απασχολεί πάρα πολύ... το γεγονός ότι το να ζεις σε μια πόλη και πια το να μεγαλώνεις και ένα παιδί σε μια πόλη γιατί είναι πολύ πολύ διαφορετικό το να είσαι μόνος σου και να έχεις μια ελευθερία κινήσεων και είναι πολύ διαφορετικό να είσαι ζευγάρι που μεγαλώνει ένα παιδί και το μεγαλώνει στα τσιμέντα που σημαίνει ότι το μεγαλώνει μέσα σε διαμερίσματα, σε πολυκατοικίες, σε διπλοκατοικίες, μονοκατοικίες και τα λοιπά, αλλά δεν παύει να είναι μακριά από τη φύση. Αυτό για μένα πια είναι ένα λάθος και παρόλο που αναγνωρίζω ότι είναι λάθος για διάφορους προσωπικούς λόγους δυστυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν μπορώ να αφήσω τον Πειραιά και τη ζωή μας στην πόλη.

Ο πρώτος λόγος που θα άφηνα τη ζωή στην πόλη για να έμενα, έτσι, σε ένα νησί ή σε ένα μέρος πιο εξοχικό ή σε μια μικρότερη πόλη είναι αυτό που λείπει περισσότερο από όλα όταν βρισκόμαστε στο κλεινόν άστυ, στην πόλη δηλαδή. Αυτό είναι η επαφή μας με τη φύση και σ' αυτό το... σ' αυτό το κεφάλαιο, ας πούμε, περικλείεται και η επαφή μας με τα ζώα. Βλέπω εδώ το Σταύρο το πόσο χαρούμενος είναι, το πόσο αδιαφορεί για τα παιχνίδια... όλα αυτά τα πλαστικά παιχνίδια που παρασκευάζονται κατά κύριο λόγο στην Κίνα και σ' όλα αυτά τα μεγάλα εργοστάσια... που αγοράζουμε μανιωδώς πριν να πάμε διακοπές από τα μεγάλα πολυκαταστήματα και τα αφήνει σε μια άκρη και αυτό που τον απασχολεί περισσότερο είναι να δει αν τα σπουργίτια που έχουνε κάνει αυλή... έχουν κάνει, συγγνώμη, έχουνε κάνει σπίτι... έχουνε φτιάξει τη φωλιά τους δηλαδή στην αυλή μας εκεί όπου τοποθετούμε τα κλειδιά και τα ανοιχτήρια για τη μπύρα... από πάνω ακριβώς έχουμε ένα σπιτάκι μιας οικογένειας σπουργιτιών.

Για την υπόλοιπη απομαγνητοφώνηση, γίνετε μέλη μας!